اشعار

سیر مسیر عشق شور و حال می‌خواهد            معـشوق حـتما عـاشق فعـال می‌خواهد

عشق زبانی حاصلش اصلاً تقرب نیست            حاجی شدن زنجـیره اعـمال می‌خواهد

دور امـیر الـحـاج بـاید گـشت زیرا که            محـرم شدن هم کـعـبه آمـال می‌خواهد

هر کس به خود آمد یقـین آقـاش می‌آید            خورشید قبل از فجر استقبال می‌خواهد

غسل طهارت با همین یک قطره اشک است            کـوه گـناه و معـصیت حلال می‌خواهد

ماه مـبـارک را رسـانـدن به مـحـرم‌ها            ذی‌الحجه و ذی‌القعده و شوال می‌خواهد

خشکید اگر که چشمه چشمت تباکی کن            این روضه‌های سخت قیل و قال می‌خواهد

آقـای خـوبـی‌هـا بـرای مـا دعـایی کـن            اوراق ما امضای صاحب مال می‌خواهد

دارد محرم می‌رسد فکری به حالم کن            تا کـربلا پـرواز کـردن بال می‌خـواهد

من مطـمئن که نیـسـتم روز دهم باشـم            حالا دل من روضه گـودال می‌خـواهد

حـالـم بـهـشت می‌طـلـبـد، غـم بیاورید            مــاه حــسـیـن آمـده، مــاتــم بـیـاوریـد

اذن دخول روضه ز زهـرا گـرفـته‌ایم            وقت طـهـارت است، زمـزم بـیـاورید

یک اربـعـین مـعـتـکـف روضـه‌ایم ما            شال و لباسِ مشکـی و پـرچـم بیاورید

گل‌های فاطمه همه خشکـیده می‌شوند            از چـشم، عـاشـقان گـل شـبنم بیاورید

وقـتی حـدیث اشکِ ولی را شنـیـده‌اید            حیف است تا سپردن جـان کم بیاورید

ما ریزه‌خـوارِ سفـرۀ احـسان حـیـدریم            نـان را بـرای مـا ز مـحـرم بـیـاوریـد

هـمـراه قـدسـیـان دگـر امشب، کـتـیـبۀ            باز این چه شورش است به عالم بیاورید

شـکـر خـدا که جـز دم تو دم نساخـته            جـز مـاتـم تو غـصه و مـاتـم نساخـته
مـدیـون روضـه‌ام که من رو سیاه را            جــز گـریـۀ بــرای تـو آدم نـسـاخـتـه

ما را ببـر به دیدن شش‌گوشه عاقـبت            دل با فـراق کـرب و بـلا کـم نساخـته
ممنون مادرم که به من یاد داد، حسین            جـز ذکـر تو به روی لـبـم دم نساخته
جـز لطف آسـتان شما دست هیچ کس            مـا را دخـیـل گـوشـۀ پـرچـم نساخـته
بر قلب پر جراحت زهرا به غیر اشک            چـیـزی اثـر نکرده و مـرهـم نـساخته
پس خوش به حال و روز کسی که برای خود            کـاری بـه روضـۀ تو مُـقـدم نـساخـته
قـدرش بدان که در همۀ سال هم خـدا            مـاهـی شـبـیـه مـاه مـحـرم نـسـاخـتـه

باز افــراشـته‌اند بـیـرق و پرچـم‌ها را            شهـر برداشته است شورِ مُحَـرَّم‌ها را

دَم به دَم، دَم بزنیم از تو فقـط آقا جان            ما غـنـیـمت بـشـمـاریم هـمین دَم‌ها را

می‌خرد حضرت زهـرا به بهـایی بالا            روز محـشـر هـمۀ نـالـه و مـاتـم‌ها را

گریه هرگز سبب حُزن و پریشانی نیست            اشکِ روضـه بـزدایـد هـمـۀ غـم‌ها را

چایی روضۀ ارباب چه طعـمی دارد!            ما نـخـواهـیم دگـر سـفـرۀ حـاتـم‌هـا را

از ازل ذکر حسین عامل بخشایش شد            چـون پـذیـرفـت خــدا تـوبـۀ آدم‌هـا را

شـادی بـرای مـردم و مـاتـم بـرای مـا            خـنـده برای خـلـق ولـی غـم بـرای ما

خـرج تو کـرده‌ایم خـدا کـرد خـرج ما            چه خیرها که داشت دو درهم برای ما

زهرا همیشه زحمت ما را کشیده است            حـتی خـریـده شـال عـزا هـم بـرای ما

هرکس نفس کشید در این روضه پاک شد            از بس مقـدس است هـمین دم برای ما

حُـسن خـتـام سیـر الی‌الله این دهـه‌ست            سـفـره گـشـوده مـاه مـحـرم  بـرای ما

اینکه بدون روضه به جایی نمی‌رسیم            ثـابت شـده‌سـت قـدر مـسـلـم بـرای مـا

هـرگـز به زیر مـنّـت مردم نـمی‌رویم            وقـتی که هـست سـایه پـرچـم برای ما

وقتی فرات اشک مهیاست از دو چشم            بی‌قـیـمت است چـشمۀ زمزم برای ما

گریه‌کن حسین کمک کـار فاطـمه‌ست            کـرده دعــا رســول مـکـرم بـرای مـا

بی‌بی! کدام روضه غذا طبخ می‌کنی؟            از دستـپخت خود بده یک کم برای ما

ما هر چه بود پـای مـحـرم گـذاشـتـیم            در چَـشم‌ها دو چِشمۀ زمزم گـذاشتـیم

قطعاً دعای فاطمه پشت و پـناه ماست            وقـتی دم حـسـیـنـیـه پـرچـم گـذاشـتـیم

ما ارث گـریه از پدر خویش بـرده‌ایم            پـا جـای پـای حـضرت آدم گـذاشـتـیم

این اشک‌ها برای تو باشد، حسین جان            شاید به روی زخـم تو مرهم گذاشـتیم

تفـسیر روضه‌هاست، حروف مقـطعه            جـان را مـیان سـورۀ مـریـم گـذاشتـیم

خـیـلی حسین زحـمت ما را کـشیده‌ای            خـیـلی بـرای روضۀ تو کـم گذاشـتـیم

عمریست دم حسن شده و بازدم حسین            این عـشـق را به سیـنه دمادم گذاشتیم

یک اربـعـین زیـارت مارا ردیف کن            ما هـر چه بـود پـای مـحـرم گـذاشتیم

بـر داغ تـو تـمـام مـحـرم گـریـسـتـم            بسیار بود این غم و من کـم گریستم

بر زخـم‌هـای تو همه عـالم گریستند            من هم دوباره با همه عـالم گریـستم

فرزند را نشان ز پدر لازم است و من            در اقـتـدا به حـضـرت آدم گـریـستم

هم‌ناله با خـلیل خـدا در منای عـشق            بـهـر تـو ای ذبـیـح مـعـظم گـریـستم

گفتند اشکِ شیعه به زخم تو مرهم است            من تا نَهَم به زخم تو مرهم، گریستم

از لحـظـۀ شنـیدن «ان کـنتَ باکـیاً»            پیـوسته با غم تو به هر غـم گریستم

بر خاتمی که رفت به تاراجِ اهرمن            هـم‌نـالـه با پـیـمـبـر خـاتـم گـریـسـتم

شوق بهشت و خوف جهنم سبب نبود            تنـهـا به خـاطـر تو دمـادم گـریـسـتم

“یابن شـبـیب” را شـب اول شـنـیـدمُ            پـای هـمـین، تـمـام مـحـرم گریـسـتم

دیده و دل را محـیّا کن محـرم می‌رسد            بار عـام از جانب ارباب عالم می‌رسد

نور مصباح الهدی را بین و کشتیِّ نجات            در شب طوفانی دنیا، که با هم می‌رسد

چشم دل را باز کن بطن حقیقت را ببین            شور و شوق زندگی در هالۀ غم می‌رسد

ناامید از خود مباش ای دل که با مهر حسین            در مقام قرب حق، رضوان به ما هم می‌رسد

سِرِّ مستوری نباشد گرچه جمعی غافلند            با حسین از سوی حق فیض دمادم می‌رسد

این سوز و آه و ناله که در خلق عالم است            این سینه‌ها که پُر شده از درد و ماتم است

دارد خـبـر می‌آورد ای اهـل مـعـرفت            تکـیـه به پا کـنـید که مـاه محـرم است

با نـسـخـه مـشـابـه خود فـرق می‌کـنـد            عـیسای اهل بیت دمش واقعـا دم است

هر کس که ریخت قطره اشکی برای تو            هر لحظه دورتر ز عـذاب جهـنم است

از بـین بـرده است گـنـاهـان خـلـق را            سیلی که در نتیجه این اشک نم نم است

انسان شناسی‌ام شده این گونه یا حسین            هر کس که خاک پای شما گشت، آدم است

ای عـاشـقـان روضـه اربـاب بی‌کـفـن            اینجا بساط روضه دوباره فراهم است

لب تشنه سر برید تو را دشمنت حسین            صدبار اگر بمیرم از این ماتمت کم است

هوای کـهـنۀ این شـهـر تازه دم کرده            گـناهـکـاریـمان «تُـنـزل النِقـم» کرده

«ظلمتُ نَفسی» ما را شنید دلبر و گفت:            امان ز نفس کسی که به خود ستم کرده

به شوق یوسف اگر چشم‌مان چو یعقوب است            هـنوز گـریـه به درد فـراق کـم کـرده

چه می‌شـود سحـری دیده بارد و بیند            کـریم، بـارش بـاران به ما کرم کرده

ای آسمان ز چه گشتی بخیل؟ پر وا کن            گـناه کرده اگر شیـعـه، توبه هم کرده

به توبه‌های محرم قسم که شوق ظهور            فـدائـیـان تـو را بـا تو هـم‌قـسـم کـرده

محـرم آمد و غـم شد فـزون‌تر و دیدم            کـتـیـبه‌ای هـوس شعـر محـتـشم کرده

دوباره چـادر مشکی وصلـه‌دارش را            زنـی برای پـسـر بـچـه‌اش عـلم کرده

هـوای کـرب و بـلا جـان تـازه‌ام داده            دل حـزیـن مــرا راهـی حــرم کــرده

امـام عـشـق و مـحـبت! خدا کند بـیـنم            نـسـیـم کـرب و بـلا آسـمـانی‌ام کـرده

بر کوچه‌های مردۀ این شهر جان بده            با عـطر پرچمت دل ما را تـکـان بده

دنـیا به جز تو سایۀ امـنی نداشـته‌ست            ما را به زیـر سـایۀ امـنت مـکـان بده

افــتـاده‌ایـم در قــفـس تـنـگ روزگـار            با اشک روضه‌ات پـر پـروازمان بده

بر طاق عرش، پیرهنت پرچم خداست            بر قـلـب ما به درک محـرم تـوان بده

محنت کشیده، خسته و زخمی طعنه‌ها            بر مـا زمـیـنـیـان، نـفـسی آسـمان بده

از هر کرانه تـیر ملامت رسیده است            ما را از این جـهـان هـیاهـو امان بده

عشاق را به سختی عشق امتحان کنند            توفـیـق سربـلـندی از این امتحـان بده

هر کس نوشت نسخه‌ای این روزها ولی            کـافی‌ست، راه کـربـبـلا را نـشان بده

با این همه گـنـاه ز کـویت نـرانـدی‌ام            امـسـال هم به ماه مـحـرم رسـانـدی‌ام

پـشت سـرم دعـای تو و مـادر تو بود            دستم گرفتی و به حـریـمت کشاندی‌ام

چون طفل گمشده بغلم کرده‌ای حسین            پیش خودت نشانده و قدری تکـاندی‌ام

مـنّت سرم گـذاشـتی و از میان عرش            بـا نـام مـادر و پـدرم بـاز خـوانـدی‌ام

می‌خواهی‌ام هنوز و گرنه چو دیگران            با پول و شهرت از حرمت می‌پراندی‌ام

از کـودکی برای شـما خـیـمه می‌زدم            دنبال خویش کوچه به کوچه دواندی‌ام

یک روز بی‌تو زنده نمی‌مانم ای حسین            با آب و نان خواهر خود پروراندی‌ام

آید به گوش نالهٔ «هل من معـینِ» تو            در زیر دست و پا تَهِ گودال خواندی‌ام

مـظـلـوم کـربـلا لک لـبیک یا حـسین            تو می‌کـشی مرا لـک لـبیک یا حسین

روئـیـدن هـلال كه كـم‌كـم شـروع شد            در نبض واژه‌ها، تپش غم شروع شد

بغض زمان شكست و دل آسمان گرفت            اشك زمین ز چشمۀ زمزم شروع شد

عالم دوباره، رنگ قیامت گرفته است            شاعر بخوان، قیامت عـالم شروع شد

«باز این چه شورش است» كه در جان عالم است؟            «باز این چه شورش است»، محرّم شروع شد

سال تـولّـد غـم او، شصت و یك نبود            بـا گـریـه‌هـای تـوبـۀ آدم شــروع شـد

قــرآن گـشــوده‌ایـم، بــرای تــلاوتـش            از ابـتـدای ســورۀ مـریـم شـروع شـد

از كاف و ها گذشت و سوی یا و عین رفت            با صاد صبر، ناله‌زنان تا حسین رفت

بر آسمان، هلال محرّم چه دیدنی‌است!            یک خنجر و دل همه عالم چه دیدنی‌است!

مه در محاق خـیمه زده، مهر در شفـق            افلاکیان به هیأت ماتم چه دیـدنی‌است!

انجـم به روضه‌خـوانی عـیّوق تشـنه‌اند            زهره شده است مشتری غم، چه دیدنی‌است!

چون نوح، هود و صالح و آدم به نوحه‌اند            این حلقه را نگینی خاتم چه دیدنی‌است!

در سیل اشک، یونس و یوسف به موج آه            این قعر چاه و آن به دل یم چه دیدنی‌است!

شـور نـوای مـوسی عـمـران شـنـیـدنی            شال عزای عیسی مریم چه دیدنی‌است!

سرخ است دیـدگان سیاه و سفـید خـلـق            یک‌رنـگی سـلالۀ آدم چـه دیـدنی‌است!

با محـتشم، بیا و بخـوان شعـر مقـبـلش            «باز این چه شورش است‌» به عالم؟ چه دیدنی‌است!

ذی‌حجّـه شد تـمام و نشد حـجّ وی تمام            اتمام حجّ او به محـرّم چه دیـدنی‌است!

میدان جنگ، مـروه‌؛ خـیام حـرم، صفا            خود کعبه و شریعه چو زمزم چه دیدنی‌است!

بـر جـنّت رضایت او دست یافـت حُـرّ            بگْذشتن از بهشت و جهنّم چه دیدنی‌است!

آمـد دوبــاره لـحـظـه‌هـایِ بـی‌قــراری           عـطرِ محـرم در جهـان گردیده جاری

در خون شکوفا گشته گـل‌های بهاری           شد رنگ و روی آسمان چون گُل اناری

از چـشـم‌های عـاشـقـان بـاریـده باران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

اینجا چراغی روشن است از مشرقِ دل           نورِ حضورش می‌رود منزل به منزل

گاهی چو خورشید است در آن سوی ساحل           گاهی شکـوفا می‌شود از چوبِ مَحمل

از چـشـم‌های عـاشـقـان بـاریـده باران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

اینجا زمینِ کـربلا، روزِ عـظـیم است           شورِ حسینی هر کجا چونان نسیم است

بایـد بـدانـد هـر کسی اهلِ نـعـیـم است           ردِ عبورِ خون، صراطِ مستـقـیم است

از چـشم‌های عـاشـقـان بـاریـده بـاران           اینجا چراغی روشن است ای بیقراران!

فـریادِ« یا بُـنَیَ» ز عـرشِ خـدا رسید            «نوحو علی الحسین» که ماهِ عزا رسید

جـمـع مدافـعـان حـرم یـادشـان بـخـیر            مـاهِ عـزایِ تـشـنـه لـبِ کـربـلا رسـیـد

گـفـتـیـم یا حـسـیـن درِ تـوبـه بـاز شـد            اسـبـابِ اسـتـجـاب، بـرایِ دعـا رسـید

با این همه گـنـاه مرا می‌خـری حـسین            اینگـونه لـطـفِ شـاه به دادِ گـدا رسـید

بنیانگذارِ روضۀ تو شخصِ فاطمه‌است            سینه به سینه آمد و خیرش به ما رسید

گریه برایِ غربت تو فیض اعظم است            بر نسل ما به لطفِ شما این عطا رسید

مادر به گریه بر تو مرا شیر داده است            این فیض عشق بازیِ ما از کجا رسید

کــامِ مــرا بـه تـربـتت بــاز کــرده‌انـد            از خاکِ زیرِ پـایِ تو طعـم شـفا رسید

زهـرا به نـام یک یک ما را صدا زده            بر گـوشِ دل ز کرببلا این صدا رسید

بـی‌اخـتـیـار یـادِ تنت گـریـه می‌کـنـیـم            عـطـرِ لـباسِ کهـنـه‌ای از نیـنـوا رسید

پیراهنی که خونی و پیچیده درهم است            در طاق عرش بیـرق ماه محـرم است

دوباره سینه‌ها ناخواسته دریایی از غم شد            ألا یا اهل عالم! فصل ماتم شد محرم شد

زمین نوحوا علی‌العطشان، زمان حیّ علی الروضه            لباس خونی ارباب روی عرش پرچم شد

دوباره روی دامان پیمبر فاطمه غش کرد            نوای “وا حسینا”یش نوای کل عـالم شد

خـدا و انـبـیـا و اولـیا دارند می‌گـریـنـد            چه آشوبی میان خلق از این داغ معظّم شد

حلالش باد شیر مادرش هر کس در این شب‌ها            بساط روضه بر اهل و عیال او مقدّم شد

برایش خرج کردیم و به جایش صد برابر داد            کسی که خرج هیأت کرد کِی از ثروتش کم شد؟

خدا را شکر اجازه داده تا گریه‌کنش باشیم            خدا را شکر سود نوکری ما همین غم شد

مرا هـیأت کـشانده مطـمئناً دوستم دارد            مرامش این دهه بر هر گنهکاری مسلّم شد

طبیب ما حسین است و برای دردهای ما            همین با هم نشستن‌های بین روضه مرهم شد

همه ابن شـبیب روضۀ شـاه خـراسانـیم            بساط گریه با سوز روایاتش فـراهم شد

مرتب هِی صدا می‌کرد: زینب جان نیا برگرد            سنان با نیزه کاری کرد صوتش نامنظم شد

میان بوسه گاه مصطفی، سرباز ابن سعد            همین که نیزه را خم کرد قدّ خواهرش خم شد

شكـر خـدا سـیاهِ تو دارم به تن حـسین            منّت خدای را كه فقط عشق من حسین

از بس زدم به سینه شده سیـنه‌ام كـبود            دارم نشانِ عـشق تو را بر بدن حسین

شد كربلا نصیب همه، غیرِ من، چرا؟            مُردم ازاین همه غم و درد و مِحَن حسین

با خطِّ غم به روی دلم حق نوشته است            جـانم فـدای غـربتت ای بی‌كفن حسین

بـا یـادِ شـدّتِ عـطـشـت آب می‌خـورم            از خـاكِ كـربـلا زده‌ام بر دهـن حسین

ای مقتدای روضه و ای صاحبِ عـزا            عَجَّل علی ظُهُورِكَ یابن الحسن، حسین

شکـر خـدا دیـدم دوبـاره پرچمت را            شکـر خـدا دیـدم سـیـاهی غـمـت را

دیدم دوبـاره روضه‌های مـاتـمت را            دیدم دوباره نوحه و شور و دمت را

بـاور نـمـی‌کـردم مـحـرم را بـبـیـنـم
بر سر در این خانه پـرچـم را ببـینم

ما را همین شور عزایت زنده کرده            مـا را نـوای نـیـنـوایـت زنـده کـرده
ما را هوای روضه‌هایت زنده کرده            ما را نـسـیـم کـربـلایت زنـده کـرده

ما در میان روضـۀ تو قـد کـشـیدیـم
از لطف تو امـروز به اینجا رسیدیم

امسال اگر که باز هم این روضه بر پاست            ما که یقین داریم از الطاف زهراست
بی‌بی دعایش تا ابد پشت سر ماست            زهـرا نگه دار تـمام سیـنه زن‌هاست

دست شکـسـته اسم ما را هم نوشـته
خـوب و بـد ما را همه با هم نـوشته

یادم نخـواهد رفت لطف مـادرت را            او لـطـف کرده راه داده نوکـرت را
او جمع کرده خـادمان محـضرت را            پس گرم کرده او تـنـور مـنـبرت را

از سوزِ آهـش قـلب این عـالم گرفته
ذکــر بُــنــیّ یــا بُــنـیّ دم گــرفــتــه

هـم مـاهی دریـا بـرایت گـریه کرده            هم مادرت زهـرا برایت گریه کرده
هم زینب کـبـری بـرایت گریه کرده            دنـیـا و ما فـیـهـا بـرایت گریه کرده

جان عزیزت اشک را از ما نگیری
این اشک را از چشم نوکرها نگیری

اسـمـت دلـیـل گـریـه‌هـای بـی‌امـانـم            ای که مرا خـواندی بده راهی نشانم
در روضه‌ات دنـبـال یک خـط امانم            ای کـاش قـدر روضه‌هایت را بـدانم

با روضه‌ات آرام می‌گـیـرم هـمیـشه
شکر خدا با روضه درگـیرم همیشه

من آمـدم امـشب بـسـوزم پا به پایت            تا چند خـطی روضه بنْـویسم برایت
روضه بخوانم از تن در خون رهایت            یــادی کـنـم از مـاجـرای بـوریـایـت

خورشید بودی بر نوک نی‌ها نشستی
ای جان زینب، پشت زینب را شکستی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری

سری که بود دمادم به روی دوشِ نبی           سری که بر سرِ نی شد به جرم حق‌طلبی

سرت شریف‌ترین سجده‌گاهِ باران است           سـرت امـانتِ سنگـینِ روزگاران است

منـم مسافـر بی‌زاد و بـرگ و بی‌توشه           سلامِ من به تو، ای قـبله‌گـاهِ شش‌گوشه

ســلام وارث آدم، ســلام وارث نـــور           سلام مصحف و تورات و انجیل و زبور

سـلام مـا بـه تـو ای پـادشـاه درویـشان           چه می‌کـنند ببـین با تو این کج‌اندیـشان

تو آبـروی شـرف، آبـروی مرگ شدی           کتاب وحی تو بودی و برگ برگ شدی

تو در عراقی و رو کرده‌ای به سمت حجاز           مـیان مـعـرکه هـم ایـستـاده‌ای به نـماز

بخـوان که دل به نـوایی دگر نـمی‌بـندم           که خـورده تـیر غـمـت بر دوازده‌ بـندم

چه بـا مـرام شـمـا کـرده‌انـد بـی‌دیـنـان           هـزار بـار تو را سـر بـریـده‌انـد اینـان

چه سود بعدِ تو چون برده، بندگی کردن           حـبـاب‌وار، یــزیــدانـه زنـدگـی کـردن

حسین گـفتن و دل باختن به خویِ یزید           بدا به غـیرت ما کـوفـیانِ عـصر جدید

چه زود در کنفِ رنگ و رِیب فرسودن           مـدام بـردۀ تـزویـر و زور و زر بودن

چه سود دل به غمت دادن و زبانم لال           حسین گفتن و.. آتش زدن به بیت‌المال

حسین، کـوفی پیـمـان‌شکـن نمی‌خواهد           حـسـین، سـیـنه‌زنِ راهـزن نمی‌خـواهد

حسین را، ز مرامش شناختن هنر است           حسین دیگری از نو نساختن هنر است

» بزرگ فلـسفۀ قـتل شاه دین این است           که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است«
شبی رسیده ز ره، شب نگو، بگو سالی           ببـیـن ز خـواجۀ رنـدان گرفـتـه‌ام فـالی

»نـماز شـام غـریـبان چو گریه آغـازم           به مـویـه‌های غـریبـانه قـصه پردازم«

سلام، کوهِ غـم و کوهِ صبر و کـوهِ بلا           سـلام، حــنـجـرۀ بـی‌بـدیـل کـرب‌و بـلا

تو با مـرامِ حـسینی میان کـوفه و شـام           بنـای ظـلـم فـرو ریـخـتی به تـیغ کـلام

بگو به ما که به گوشَت مگر چه خواند حسین           بگو! مگر ز لبانش چه دُرّ فشاند حسین

بگو که گفت من این راه را به سر رفتم           به پـای‌بـوسیِ این راهِ پُـر خـطـر رفـتم

تو هم به پای برو ما نگاهمان که یکی‌ست           مراممان که یکی رسم و راهمان که یکی‌ست

بگو که گفت: هلا نور چشم من زینب!           بخوان به نام گل سرخ در صحاریِ شب

بخـوان که دود شود دودمـان دشمن تو           بنای جـور بلرزد ز خـطبه خـواندن تو

نـبـیـنـمـت که اسـیـر حـرامـیـان بـاشی           اسیـر فـتـنه و نـیـرنگ شـامـیان بـاشی

که در عشیرۀ ما عشق، ارث اجدادی‌ست           اسارت است که سنگِ بنای آزادی‌ست

سلام ما به اسـارت، سلام ما به دمشق           ســلام مـا بـه پـیـام‌آورِ قــبـیـلـۀ عـشـق

ببـین نشـسته به خون، مقـتل لهـوفیِ ما           گرفـته رنگِ فـغـان نامه‌هـای کوفیِ ما

شرابِ نور که هشیار و مست خورده تویی           که گفته‌ است که کشتی شکست‌خورده تویی

سرت اگر چه در آن روز رفت بر سرِ نی           نخـورد دشمنت اما جُـوِی ز گـندم ری